"Catching Light" is de nieuwe cd van Water and Sand, zijnde Todd Thibaud, een uit Boston afkomstige singer-songwriter en de uit Cincinnati komende songwriter Kim Taylor. Dit duo ontmoette elkaar reeds vele jaren geleden, maar het was een wederzijdse vriend die hun aanspoorde om samen songs te schrijven. Alleen de afstand Boston naar Cincinnati, zijn honderden mijlen van elkaar en de tijd was nooit goed. Echter begin 2014 ontmoeten ze elkaar opnieuw in Keene, New Hampshire voor een filmfestival, deelden aldaar een aantal nummers, vonden samen hierbij een aantal harmonieën en het begin van hun debuutalbum "Water and Sand" (2016) kwam tot stand. Dit was meteen al een heerlijk meesterwerkje, hetgeen we nu ook kunnen zeggen van hun nieuwe album, zo'n plaat die je eigenlijk even aan iedereen wil laten horen omdat hij zo verschrikkelijk goed is.

Todd Thibaud is een consequent overtuigende, betrouwbare artiest die altijd trouw blijft aan zijn muzikale visie. Hij verandert de zaken niet drastisch, maar vindt afwisseling in de nuances van de arrangementen en productie. De constant hoge kwaliteit van zijn songs en zijn melige, warme stem zorgen immers voor een onweerstaanbare en vertrouwde sfeer. Dit gold al voor zijn eerste band, The Courage Brothers, waarvan Thibaud in de jaren negentig voorman was. Met zijn solodebuut uit 1997, "Favorite Waste Of Time", maakte hij zijn eerste indruk in het songwriter/pop genre. Daarna volgde een keur aan klassieke Blue Rose studioalbums "Little Mystery" (1999), "Squash" (2000), "Northern Skies" (2004), "Broken" (2008), "Waterfall" (2013) en "Hill West" (2019). Liedjesschrijver Thibaud is wat lastig in te delen. Hij zingt zijn eigen liedjes, en zou daarom in het genre singer/songwriter geplaatst kunnen worden anderzijds zijn er van die zelfgepende liedjes die klinken dan weer als rock. Het interessantste is hij als hij ergens daar tussenin gaat zitten. Dan kom je in een ondefinieerbaar genre met rootsy arrangementen. Eigenlijk lijken Thibaud's veelal radiovriendelijke gitaarliedjes vooral geschikt voor lange autoritten.

Over Kim Taylor is veel minder geweten, muzikaal dan toch, al verscheen haar vierde studioalbum "Love's A Dog" in 2013 en ook datzelfde jaar maakte ze haar acteerdebuut in de geselecteerde Indie-film "I Used To Be Darker", waarin ze een muzikant moeder in de greep van haar echtscheiding en op de rand van een nieuw leven uitbeeldde. In het totaal  heeft ze echter 5 full-length platen uitgebracht en toerde met tal van opmerkelijke acts waaronder Kasey Chambers, Ron Sexsmith, Grace Potter en Over the Rhine. Daarnaast schreef ze tal van songs en zelfs haar held Kris Kristofferson kreeg ondersteuning van haar songwriting. Maar ook zijn haar liedjes te zien in tal van tv-shows, waaronder Flashpoint, Army Wives, Smallville, Cyberbully, One Tree Hill en in het comedie drama, Stella.

Samen vormen ze een singer-songwriter duo, en hebben beide een lekker warme stem, en weten daarbij ook hun zelf geschreven teksten te voorzien van verrassende arrangementen. Het gitaarspel is gedegen, charmant, maar niet uitzonderlijk. Nee, de kracht zit hem behalve die frisse stemmen vooral in de sterke melodielijnen die de americana gerichte songs laten vlinderen. Dit duo voert als een tandem een empathische en respectvolle conversatie en houden voortdurend rekening met elkaars tempo. Net als op hun debuutalbum richtten Thibaud en Taylor zich in hun schrijven veel op relaties. Die focus ligt voor hen nog steeds op het nieuwe album "Catching Light", maar ze hebben ook de deur opengezet voor andere onderwerpen. Taylor en Thibaud hebben allebei een langdurig huwelijk en zijn al jaren met hun echtgenoten. Thibaud zegt hierover: "Iedereen die al lange tijd een relatie met iemand deelt, begrijpt dat het niet altijd eenvoudig is. We veranderen en groeien allemaal. We worstelen en gedijen allemaal. Het vinden van een manier om bij elkaar te blijven in alle uitdagingen die het leven ons stelt, is een onderwerp dat we allebei onderzoeken in het nieuwe album". Zo hebben songs als "Light Catching Light", "Right Next To You", "The Table" en "You and I", allemaal te maken met die strijd en het belang om steeds 'het goede' te vinden, en het voortdurend naar elkaar reiken, vooral als het moeilijk wordt. Andere nummers zoals "Confession" en "Peace In The Valley" gaan over het geloof in God, in elkaar, en in de strijd en hoop op verlossing en vergeving in de tijden van falen. Er is zoveel negativiteit, onenigheid en haat, elke dag opnieuw, maar Taylor en Thibaud willen vooral positief  klinken door 'het goede' op de voorgrond brengen.

De meest prominente penseeltrekken op deze plaat zijn dan wel afkomstig van de harmonieuze vocale verstrengeling tussen Thibaud en Taylor, maar de songs krijgen toch pas echt vorm door de hulp van Thomas Juliano en Sean Staples, die allebei zeer toegewijde en belangrijke artiesten in dit project zijn geworden, want beide heren brengen "Catching Light" hoorbaar naar een hoger niveau. De instrumentatie mag dan spaarzaam en uiterst functioneel zijn, de muzikanten spelen met zo veel klasse en oog voor detail dat de totaalervaring compleet is. Die magie ontvouwt al haar kracht meteen in de opener "Confession". Daarnaast bevat deze plaat nog 11 andere tijdloze prachtsongs, vol universele thema's met een sierlijke elegantie die voor een eeuwige houdbaarheidsdatum zorgt.